Wat is er opwindender dan een erotisch verhaal? Een erotische verhalenreeks natuurlijk! 😉 In deze spannende verzamelblog bundelen wij de erotische hardloopverhalen van Joris DG.
De verhalenreeks begint met ‘Haasje’ waarin twee hardlopers elkaar ontmoeten. Er slaat meteen een erotische vonk over waar ze allebei maar wat graag aan toegeven… En het blijft niet bij dat ene avontuurtje. Hoe het verder gaat lees je in de vervolgverhalen ‘Vogels’, ‘Panters’ en ‘Eendje’.
'Haasje'
"Hoe dichter mijn hand bij haar kuit komt, hoe meer ik mijn penis voel groeien in mijn veel te nauwsluitende loopbroekje."
Na een lange werkdag gaat er niets boven een half uurtje ontspannen lopen in het bos. Zeker niet op een zwoele zomeravond als deze. De bomen wuiven me wat frisse wind toe, maar na een kwartier voel ik toch dat het zweet al op mijn voorhoofd parelt. Ik veeg het met de bovenkant van mijn hand weg. Hierbij stoot ik net niet met mijn elleboog tegen een loper die me op dat moment inhaalt. Een frisse geur die aan bloemen en kokos doet denken blijft even hangen.
Voor me zie ik twee prachtig gebruinde benen lopen in een zwart loopbroekje. Het shortje is zo kort, dat ik bij elke stap die ze zet de onderkant van haar billen zie. Twee mooi gevormde ronde appeltjes. Daar houd ik wel van. Daarboven een rood, nauwsluitend truitje zonder mouwen, waar haar donkerbruine paardenstaart vrolijk heen en weer op zwiept, als een ondeugend zweepje.
Van achteren gezien is het moeilijk in te schatten hoe oud ze zou zijn. Afgaande op haar stevige looppas, gespierde benen en goudbruine armen, vermoed ik dat ze ergens begin de 30 moet zijn. Ik beeld me in hoe haar gezicht eruit zou zien. Donkere haren en een mooi getinte huid… Ik gok dat ze amandelbruine ogen heeft met donkere wimpers. Haar neus? Een klein wipneusje beeld ik me in.
Ik voel dat ik ondertussen onbewust mijn looptempo verhoogd heb. Tijdens een training doe ik dat wel regelmatig, maar deze keer is het niet om mijn conditie verbeteren. Nee, ik wil ten volle van het uitzicht kunnen genieten. Af en toe waait er een spoor van kokos en bloemen in mijn gezicht. Het gebeurt niet vaak dat ik zo’n goede stimulans heb om te trainen.
'Vogels'
"Ze blijft voor zich uit kijken naar de lichtshow aan de hemel terwijl ik me uitkleed. Daar staan we dan, naast elkaar in ons ondergoed. De spanning is te snijden."
Maandag loopdag. Ik kijk al de hele dag uit om vanavond weer mijn loopschoenen te kunnen aantrekken. De warmte van de voorbije dagen zit in mijn lijf. Een loopje in de de friste van de wuivende bomen zal me deugd doen. Maar dit is niet de enige reden waarom ik zo uitkijk naar vanavond. Na mijn avontuur van vorige week heb ik wel zin in meer. Al de hele week spelen zich de meest fantastische scenario’s af in mijn hoofd. Als honger de beste saus is, dan kan je wel zeggen dat ik reuzenhonger heb!
Tegen de tijd dat ik thuis kom, zie ik stapels grijze wolken voor de zon verschijnen. Maar er is meer nodig om mij tegen te houden om te gaan sporten. Ik trek snel mijn loopkleren aan, knoop mijn veters en spring in mijn wagen. Een kwartiertje later stap ik uit op de parking van het bos. Ik stretch mijn spieren aan het bankje en speur de omgeving af. Niemand te zien.
Misschien ligt het aan mij, maar het voelt alsof er een gespannen sfeer hang in het bos. Alsof alles en iedereen zich klaarmaakt voor iets. Ik kijk nog even rond op de parkeerplaats en begin aan mijn wekelijkse ronde. Het lopen gaat goed, maar ik voel mijn enthousiasme toch minderen. “Ach ja, beter één mooie herinnering dan gene,” denk ik bij mezelf en ik verhoog mijn looppas.
Wanneer ik ongeveer in de helft ben loopt er een koude rilling langs mijn rug. En niet alleen een rilling. Een tweede dikke regendruppel loopt langs mijn gezicht. Een derde, een vierde…. Steeds heftiger valt de regen neer. Pas nu merk ik dat het een pak donkerder geworden is.
Ik drijf het tempo nog wat hoger op, in de hoop om voor de grote bui terug op de parkeerplaats te zijn, maar het heeft geen zin. Het lijkt alsof er een iemand met een reuzengieter het bos water geeft. Een donderslag doet me bijna struikelen van het schrikken. Dit heeft geen zin meer, ik ben doorweekt en het einde is nog lang niet in zicht. Daarom besluit ik van koers te veranderen en loop richting de vogel observatie hut.
Wanneer ik de hut bereik verlicht een bliksem het bos, waarna een enorme nieuwe donderslag weerklinkt. Ook deze keer schrik ik me te pletter, maar niet alleen door de knal: in de vogelhut staat een knappe dame te schuilen voor de regen. Ze aanschouwt door een observatieraampje in de houten muur het licht- en klankspel dat zich boven het meertje afspeelt. Op zich niet zo bijzonder, ware het niet dat ze dat halfnaakt staat te doen.
Ze heeft een zachtgroene brazilian slip aan, met kanten boordje, en doordat het raampje op kinderhoogte is, staat ze helemaal voorovergebogen. Hierdoor heb ik dus een fantastisch zicht op haar twee lange benen en een strak kontje.
'Panters'
"Ik geef mijn ogen de kost. Korte shortjes, mini looprokjes, vrolijk wippende borsten. Man, wat ben ik blij dat het vandaag een warme zomerdag is."
Door een naderende deadline op het werk zijn overuren de voorbije dagen eerder regel dan uitzondering. Hierdoor ben ik er gisteren, maandag, niet toe gekomen om mijn wekelijkse loopsessie te respecteren. Maar uitstel is geen afstel. Ik heb er vandaag alles aan gedaan om tijdig te kunnen stoppen, en hier sta ik nu op de parkeerplaats, klaar om te vertrekken. Afgaande op het aantal auto’s op de parkeerplek, blijkt de dinsdag een nóg populairdere avond om te lopen dan de maandag.
Als op automatische piloot start ik mijn wekelijkse rondjes in het bos. Ik geef mijn ogen de kost. Korte shortjes, mini looprokjes, vrolijk wippende borsten. Man, wat ben ik blij dat het vandaag een warme zomerdag is.
Ik merk dat er over het traject heen verschillende vrouwen lopen met een roze topje waarop “pink panters” staat. De leeftijd van deze reuzepoezen varieert tussen de 20 en 65 voor zover ik kan zien. De ene lopen met een paar voorop aan een strak tempo, anderen joggen achterop terwijl hun mond geen minuut stil staat. Sommigen knikken vriendelijk hallo als we elkaar kruisen, iets wat wel meer gebeurt onder lopers. Ik schat dat de groep in totaal uit een dertigtal personen bestaat en ondertussen verdeeld is een kleinere groepjes, verspreid over een halve kilometer. Een groepje van vier kalende vrouwen passeert me. Even later nog een. Dan weer een van twee.
Maar… wacht eens, die komt me niet onbekend voor. Ik draai mijn hoofd om. Blijkbaar heeft ze me ook herkend, want ook zij kijkt achterom.
“Kim?” vraag ik verwonderd. Het is inderdaad haar. Ik draai me 180 graden en loop naar haar toe. Zij en haar vriendin vertragen de pas totdat ik bij hen ben.
“Ik dacht de maandag je vaste loopavond was,” zei ze met een knipoog.
“Normaal wel,” antwoord ik, “maar door de drukte op het werk kon ik gisteren niet. Hoe gaat het met je?”
“Goed, lopen geeft me een goed gevoel.”
Haar vriendin mengt zich in het gesprek. “Hey, ik ben Julie. Jullie kennen elkaar al?” vraagt ze.
“We zijn elkaar eens… euh… tegen het lijf gelopen tijdens…” zegt Kim.
“Een vogelexcursie,” floep ik er snel tussen.
Julie zet een verwonderde blik op.
'Eendje'
"Mijn handen volgen de rivier van schuim die over haar lichaam loopt. Haar borsten voelen stevig aan en passen perfect in mijn handen."
Soms is het goed om vaste gewoontes eens te doorbreken. Vandaar dat ik me dan ook voorgenomen heb om mijn vaste loopavond te verleggen van de maandag naar de dinsdag. Ik hoef niet te vermelden wat de reden hiervoor is. Na mijn avontuur van vorige week met één van de pink panters, en de niet mis te begrijpen uitnodiging van Kim, wou ik de afspraak vandaag zeker niet missen.
Het was geen evidentie om tijdig te kunnen vertrekken op mijn werk. De grote drukte van de voorbije weken blijft maar aanslepen. Op weg naar mijn wagen word ik natuurlijk nog aangesproken door een collega, die dringend mijn hulp nodig heeft om verder te kunnen. Ik werp een vlugge blik op mijn horloge.
“Oké,” zeg ik, “maar veel tijd heb ik niet.” Uiteindelijk stap in welgeteld 50 minuten later eindelijk mijn wagen in. Thuis gekomen wissel ik snel mijn maatpak in voor losse loopkledij en rij richting het bos.
Alsof de duivel ermee gemoeid is, moet ik de laatste kilometers ook nog achter een tractor aan tuffen. In de tegenovergestelde richting zie ik enkele auto’s voorbij rijden, gevuld met dames in roze t-shirts. Verdorie, ik ben te laat. Opgejaagd kom ik aan op de parkeerplaats bij het bos. Gezien het latere tijdstip is er minder volk en vind ik probleemloos een plaatsje. Aan de rand, waar het bankje staat waaraan ik altijd mijn stretch-oefeningen doe, zie ik nog een groepje panters staan. Vier jonge dames. En ja hoor, Kim staat erbij.
Ik parkeer mijn wagen iets verder en stap uit, maar weet niet goed wat te doen. Erop afstappen lijkt me te direct. Wat zou ik zeggen? En wat zouden de andere panters denken? Gelukkig is Kim creatiever. Ik zie hoe het gezelschap elkaar een afscheidskus geeft en aanstalten maakt om te vertrekken. Kim haalt de verfrommelde wikkel van een snoepje uit haar zak, toont die aan haar vriendinnen en wijst naar een vuilnisbak net naast mijn auto.
Wanneer ze op ongeveer 5 meter van me genaderd is, vraagt ze met een plagende stem, “Wel, had je niet veel zin vandaag? Ik anders wel…”
“Ik ben blij dat ik hier nog geraakt ben,” antwoord ik. “Beter te laat komen, dan niet komen.”
Ze glimlacht. “Ik hou je eraan”, voegt ze er nog aan toe. Ondertussen is ze al bij de vuilnisbak aangekomen. Haar vriendinnen hebben niets in de gaten. “Volg me discreet,” zegt ze samenzweerderig. “Als de kust veilig is, bel dan aan bij nummer 154.”
Ik volg de oude Peugeot vanop een veilige afstand. Na vijf minuutjes rijden stopt de wagen en stapt Kim uit. De Peugeot rijdt weer verder, terwijl ik een plek om te parkeren zoek. Het is een drukke straat, waardoor ik me pas een honderdtal meter verder kan parkeren. Ik wandel de straat af, op zoek naar huisnummer 154. Ik bel aan, maar er komt geen reactie. Ik wacht. Ik bel een tweede maal. Nog steeds geen reactie. Misschien is de bel stuk?
Wanneer ik op de deur wil kloppen, merk ik dat ze op een kier staat. Voorzichtig duw ik ze open. Ik kom in een sfeervol verlichte gang. Aan de muur hangt een fotocollage. In de gang zijn twee deuren en een trap.
“Hallo?” roep ik. Vanaf de eerste verdieping hoor ik hoe de douche aangezet wordt. Over de trapleuning bovenaan hangt haar onmiskenbare roze loopshirt. Ik ga de trap op. Van de vier deuren op de eerste verdieping zijn er drie dicht. De vierde staat op een ruime kier en werpt een warm licht in de gang. De geur van shampoo komt me tegemoet.
Wat voor erotische verhalen lees jij het liefst? Laat het ons weten in de reacties!
