Geniet tijdens de feestdagen van een nieuw erotisch kerstverhaal! 🎄 Elk jaar zingt Eve met een klein koor kerstliedjes in het stadscentrum en iedere editie staat er een knappe man in het publiek, die alleen oog voor haar heeft. Maar elke keer als Eve met hem wil praten, is hij al weg. Is dit het jaar dat ze hem gaat vinden?
❄️ Wanneer de eerste sneeuw valt ❄️
Sneeuwvlokken dwarrelden speels het prieeltje in en ik vond meteen zijn donkere ogen in de menigte. Hij was er. Ik had niet meer verwacht dat hij zou komen. Al drie jaar lang stond ik met het koor in dit prieeltje in het dorpscentrum kerstliedjes te zingen. En al drie jaar was er een man die altijd kwam luisteren, zijn stormachtige ogen op mij gericht als de eerste sneeuwvlokken van het jaar uit de lucht vielen.
Vorig jaar was ik na het optreden half de menigte ingedoken om zijn nummer te vragen, maar het moment dat ik mezelf door de mensen heen had gewurmd was hij al verdwenen.
Dit jaar liet ik me dat niet weer gebeuren.
We eindigden ons laatste nummer van de avond. De mensen op het plein applaudisseerden enthousiast en met een glimlach wisselde ik een blik uit met mede-koorleden.
“Is hij er nog?” vroeg Helena, een oudere vrouw in mijn sectie, in mijn oor.
Ik realiseerde me dat ik mijn ogen van hem af had gehaald en keek het publiek in. Waar de man stond, was nu een lege plek. “Nee”, zei ik met grote ogen.
“Snel”, fluisterde Helena. “Wij regelen alles hier.”
Dankbaar gaf ik haar een knuffel en vluchtte het prieeltje uit. Ik wist nog net mijn jas van een bankje te grijpen en aan te trekken voordat ik de menigte in dook. Op mijn tenen probeerde ik over de vele hoofden te kijken, al verdween hoop als sneeuw voor de zon toen ik-
Daar!
Zonder hem uit het oog te verliezen ontsnapte ik uit de mensenmassa. Een laatste sprint. “Wacht!” riep ik.
De man keek over zijn schouder, die donkere ogen verwijdden zich toen ik aan kwam gehold. Mijn voet glipte over een glad stuk vertrappelde sneeuw en ik verloor mijn balans. Met waaiende armen probeerde ik mezelf op te vangen.
Een stevige grip omringde mijn bovenarm en stopte mijn val.
Mijn hartslag raasde in mijn oren toen ik naar de besneeuwde grond staarde op slechts enkele centimeters afstand. Ik werd overeind getrokken en verbaasd staarde ik omhoog naar de man die me een bezorgde blik gaf.
“Dat was op het nippertje.” Zijn lage stem vibreerde door mijn borstkas en bracht een kalmerend effect met zich mee. “Heb je je bezeerd?”
“Eh”, begon ik vertwijfeld. “Nee, het ging goed. Dankjewel.”
Ik zocht naar mijn telefoon terwijl ik hem niet uit het oog verloor. Alsof hij zomaar kon verdwijnen tussen de sneeuwvlokken. “Ik wilde je nog een vraag stellen.”
“Oh?” Iets aan zijn blik veranderde.
“Zou je het leuk vinden om een keer koffie met me te doen?”
Een glimlach verscheen op zijn gezicht, maar ik kon het niet helpen te denken dat er een verontschuldiging aan hing. Toch antwoordde hij, “Dat lijkt me erg leuk.”
Ik glimlachte terug. “Zullen we nummers uitwisselen?”
“Ah”, zei hij langzaam. “Ik ben bang dat ik geen nummer heb om te geven.”
Verbaasd trok ik mijn wenkbrauwen op. Hij had al gezegd dat hij het leuk vond, dus dit kon niet een rare manier zijn om me af te wimpelen… toch?
“Ik heb geen-“ Hij wuifde naar de telefoon in mijn hand.
“Wie in dit tijdperk heeft geen telefoon?” floepte eruit voordat ik er erg in had.
De man lachte. “Ik heb er niet eentje nodig. Geloof me.” Hij stak zijn hand naar me uit. “Ik ben Jack.”
“Eve”, stelde ik me voor, nog steeds een beetje van mijn stuk gebracht. Zijn hand vouwde om de mijne, warm en getekend door eelt. Misschien was hij wel een houthakker in een afgelegen hutje in het bos.
Of een seriemoordenaar die geen sporen in mijn telefoon achter wilde laten.
“Eve”, herhaalde Jack zachtjes mijn naam.
Al drie jaar luisterde een man naar ons, zijn stormachtige ogen op mij gericht als de eerste sneeuwvlokken van het jaar uit de lucht vielen.
“Ik weet toevallig dat je daar goeie koffie kunt halen.” Jack knikte naar een stand aan de rand van het plein. We wandelden er naar toe, bestelden koffie en Jack betaalde met cash dat hij uit zijn jaszak haalde.
Dankbaar nam ik de koffie aan en vouwde mijn koude handen om de warme beker heen. Het sneeuwde intussen goed door en plakte goed op het plein, straten, auto’s en daken. Jack wierp een blik naar de lucht en ondanks de avond leek het alsof zijn ogen helderder werden.
“Kom je hier uit de buurt?” vroeg ik en nipte van de zoete vanille latte.
Jack schudde zijn hoofd. “Nee.” En ging verder na een vragende blik van mijn kant, “Ik reis veel voor mijn… werk.”
Ik glimlachte, “En elk jaar kom je in dit dorpje terecht?”
“Geen windrichting ontkomt aan mijn aanwezigheid”, grijnsde Jack terug. “Maar ik moet zeggen dat dit één van mijn favoriete plekken is.”
“Oh ja?” Ik trok mijn wenkbrauwen op. “Hoezo?” Ik zag zeker de charme van het dorp, maar om elk jaar terug te komen?
“Jouw stem”, knipoogde hij.
Mijn wangen werden warm en ik lachte, “Oh, hou op.”
“Ik ben serieus”, ging Jack verder. “Er is geen betere manier om de winter in te luiden.” Hij gebaarde om verder te lopen en begonnen aan een rondje om het plein.
“Fijn om te weten dat we vast publiek hebben”, zei ik en gaf een subtiele por met mijn elleboog tegen zijn arm. Hij gaf een zacht zetje terug. Des te langer we liepen en kletsten, des te stiller de wereld om ons heen werd. De sneeuw dempte de buitenwereld en het was slechts wij in een grote glazen sneeuwbol.
Ondanks de beweging begon ik het op een gegeven moment koud te krijgen. Gesmolten sneeuw drupte uit mijn haar langs mijn gezicht. “Zeg”, begon ik voorzichtig toen ons gesprek kort stilviel. “Het is best koud-“
Die realisatie leek Jack ook te krijgen en keek geschrokken naar mijn rode wangen en neus. “Sorry, Eve. Het is ook al laat, dus misschien is het tijd om afscheid te nemen.”
Bijzondere verwoording en zeker niet waar ik naartoe wilde. “Ik woon hier om de hoek”, zei ik en verbaasde mezelf toen ik toevoegde, “als je zin hebt om bij mij op te warmen?”
Jacks ogen lichtten op. “Dat sla ik niet af.” Hij wierp een korte blik omhoog naar de donkere wolken en ontelbaar vele sneeuwvlokjes.
“Als je tijd hebt natuurlijk”, voegde ik snel toe.
“Ik heb tijd”, drukte hij me op het hart. “Leid de weg.”
❄️
“Jouw stem”, knipoogde hij.
De weg terug naar mijn appartement was gespannen. Op een goede manier. Zijn hand vond de mijne en bleef deze vasthouden tot we bij de voordeur waren. Het moment dat deze achter ons dichtviel, trok Jack me stevig tegen zich aan en zoende me. Natte jassen vielen op de grond en met sneeuw besmeurde schoenen werden op de mat achtergelaten.
Alle kou van buiten smolt en ik gloeide van binnenuit. Ik reikte blindelings naar de klink van de slaapkamerdeur en duwde deze open na een paar keer het doelwit gemist te hebben. Ik pakte Jacks shirt en trok hem mee naar binnen waar de warme dekens op ons wachtten.
Zijn ademhaling versnelde en toen ik mijn handen tegen zijn borstkas legde, voelde ik zijn razende hart onder mijn vingertoppen. Buiten stootte de wind tegen het pand en sneeuwvlokken werden een witte waas tegen de donkere hemel.
“Geen zorgen, ik warm je op”, mompelde Jack in mijn hals. “Maar eerst moeten je kleren uit.” Zijn handen verdwenen onder mijn trui en streelden mijn huid voordat hij me van de trui ontdeed. Hij greep me bij de heupen, trok me tegen zich aan en zijn warme lippen vonden de mijne.
Niet alleen de frisse slaapkamer, maar ook zijn ruwe handen gaven me kippenvel over mijn hele lichaam. Hij masseerde mijn heupen terwijl hij de kus verdiepte. Langzaam bewogen zijn handen omhoog tot ze over mijn bh gleden en stevig mijn borsten door het stof begon te kneden. Ik kreunde en duwde mijn heupen dichter naar hem toe. Ik knoopte zijn overhemd los en verkende zijn huid, genietend van hoe hij sidderde als ik mijn vingers langs de rand van zijn jeans liet glijden.
Ik verloor mezelf in hem en voordat ik het doorhad, lag onze kleding op de grond en lag ik onder hem in bed. Hij trok het dekbed over ons heen, al had ik het allang niet koud meer. Jack kuste mijn kaak. Mijn hals. Daalde af naar mijn borsten en likte en beet tot ik kronkelend en kreunend smeekte om meer. En hij gaf meer. Zijn lippen beroerden de binnenkant van mijn dijen, tot hij het knopje vond en me likte tot een orgasme me compleet overviel.
“Heb je condooms?” Hij plantte vlinderzachte kusjes op mijn onderbuik terwijl hij tussen zijn donkere wimpers naar me omhoog keek.
“In de la”, antwoordde ik, bijna niet in staat om te reageren. “Daar.”
Een geamuseerde glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij kroop het bed uit en legde het warme dekbed weer over me heen. Zijn erectie stond recht overeind, voorvocht drupte langs zijn schacht. En tóch leek hij geen haast te hebben toen hij de lade opentrok.
Jack pakte een condoom uit het doosje en stopte. “Wat is dit?” vroeg hij met een speelse blik over zijn schouder. Hij hield een set handboeien op.
“Plan B voor volgend jaar”, grapte ik. “Als je weer verdwijnt voordat ik je kan spreken.”
“Ik hou wel van een vrouw met een plan”, zei hij met een twinkeling in zijn ogen. “Wat zeggen ze wel eens? Zelf eerst ervaren hoe het is voordat je het bij een ander doet?” Jack stapte grijnzend op me af.
Zijn lippen beroerden de binnenkant van mijn dijen, tot hij het knopje vond en me likte tot een orgasme me compleet overviel.
Hij liet er geen gras over groeien eenmaal terug onder de dekens. Ik werd vastgeketend aan het bedframe en hij duwde mijn benen uit elkaar waar hij tussen settelde. Hij pakte zijn erectie vast en trok zichzelf langzaam een paar keer af voordat hij het condoom uit de verpakking haalde en over zijn lid afrolde.
“Ik wil je”, zei ik met een klaaglijke stem en trok aan de boeien. Het frame ratelde. “Alsjeblieft.”
Hij trok met een lach zijn wenkbrauwen op, leunde over me heen en nam het dekbed met zich mee zodat we in een cocon van warmte lagen. “Kun je dat nog een keertje zeggen?”
Ik wilde zijn gezicht in mijn handen nemen. Hem dichter naar me toe trekken. “Ik wil je”, herhaalde ik met een kreun en duwde mijn heupen omhoog.
Hij streelde en kuste me tot de spanning opnieuw opbouwde in mijn onderbuik. Voorzichtig duwde hij mijn benen nog een stukje verder uit elkaar en toen voelde ik hem. Jack duwde zichzelf langzaam in één keer naar binnen. “Eve”, kreunde hij terwijl hij me steviger vastgreep bij de heupen. Alle geduld verdween en hij stootte snel en hard.
Buiten waren er harde windstoten. Ik wilde naar buiten kijken, maar hij pakte mijn kin tussen zijn vingers en kuste me alsof hij verhongerde. “Ik wil je vasthouden”, hijgde ik tegen zijn lippen. “Laat me je vasthouden.”
Zijn stoten bleven hard, maar namen in tempo af terwijl zijn vingers de boeien losmaakten. Ik wierp mijn armen om zijn nek en trok hem zo dicht mogelijk tegen me aan. Hij krulde een arm onder mijn rug en kantelde mijn bekken zodat hij nog dieper stootte. Onze kreunen vermengden zich met de geluiden van het krakende bed tot we beide over het randje gingen.
Ik merkte niet meer dat de sneeuwstorm afnam tot dwarrelende vlokken en viel tevreden in zijn armen in slaap.
❄️
De volgende ochtend werd ik wakker van een streep licht op mijn gezicht en een ijskoude slaapkamer. Een waterig zonnetje scheen tussen de gordijnen door en een ijzige wind blies door het open raam langs mijn blote huid. Rillend trok ik het dekbed steviger om me heen terwijl ik zocht naar Jacks warme lichaam.
Fronsend opende ik mijn ogen en staarde naar de lege plek in mijn bed. “Jack?” vroeg ik en werd beantwoord door stilte. Hij was niet in de slaapkamer en ik vernam ook geen teken van leven in het appartement.
De wind blies opnieuw de kamer in en kippenvel verspreidde zich over mijn huid. Ik verzamelde al mijn moed en sprong het bed uit om het raam dicht te doen. Met grote ogen staarde ik naar de witte wereld die zich voor me uitstrekte. Dit was de dikste laag sneeuw die we in jaren hadden gehad.
Auto’s stonden vast. Fietsen waren achtergelaten. Kinderen speelden in de sneeuw, lachend en gierend van de pret. Ouders bij het raam met een warme kop thee.
Ik trok het raam dicht en mijn blik viel op een perfect sneeuwvlokje dat op mijn vensterbank lag. Bijna durfde ik het niet aan te raken, bang dat die zou smelten. Maar dat deed die niet. Ik nam het in mijn hand. De sneeuwvlok was koud en tegen mijn warme huid was er zeker condens, maar het smolt niet.
En ik kon het niet helpen te voelen dat dit een belofte was voor volgend jaar, wanneer Jack hopelijk weer in de menigte zou staan als de eerste sneeuw van het jaar viel.
Wat vond jij van dit erotisch verhaal? Laat het ons weten in de reacties!
